Cebu, Negros, Siquijor, Bohol

Beste trouwe volgers, Alweer een tijdje geleden sinds de laatste update, maar het goede nieuws is dat we nog leven en dat we veel bijzondere dingen meemaken in de Filippijnen. Onze reis begon in Cubu bij een Duitser genaamd Jens Funk. Van hem konden we fietsen en fietstassen huren. 's Avonds met Jens en zijn Filippijnse vrouw Melani pizza gegeten bij een leuk barretje waar er stevige live indie-rockmuziek werd gespeeld. We weten nu eindelijk hoe het is om beroemd te zijn, want alle Filippino's roepen continu 'hello/ goodmorning' als we voorbij fietsen. Ze zijn bijna allemaal erg vriendelijk en we werden zelfs een keer spontaan bij een gezin uitgenodigd.  Er zijn wel echt belachelijk veel mensen en je kunt vaak de zee niet zien omdat het zo dicht is bebouwd met bouwvallen. Eigenlijk kun je alleen in de resorts lekker eten krijgen. Overdag moeten we het doen met chips, Coca Cola en bananen. De mango's zijn hier echt geweldig, geldt ook voor de bananen en ananassen. Meestal slapen we in resorts waar we dan de vreemde eend in de bijt zijn omdat iedereen er een week zit en wij slechts even een dagje blijven. De resorts lopen behoorlijk uiteen qua prijs en wat je ervoor krijgt, maar meestal hebben we wel geluk. Vanuit Cebu zijn we naar Moalboal gefietst, erg lastig om er een slaapplek te vinden, dus we kwamen terecht bij het resort waar niemand wilde slapen (was wel goedkoop). De dag erna naar Santander (zuidelijkste stukje van Cebu gefietst). Daar kwamen we terecht in een zeer luxe resort met zwembad en een dronken Rus. 's Avonds leerden we wat meer over zijn muzieksmaak, want hij had zijn MP3 speler op de stereo aangesloten: Russische hardcore house, heerlijk. De dag erna gingen we naar het eiland Negros. Onderweg wilden we weer eens een flesje mineraal water kopen, maar we werden spontaan uitgenodigd om wat te komen eten. Het was een of andere feestdag en daarom lag er een heel geroosterd varken op de keukentafel. Weer een dag later waren we op het eiland Siquijor. Lekker rustig want de bijgelovige Filippino's denken dat er geesten en heksen zitten. Eerste nacht sliepen we in het Danish Resort. Bijzondere huisjes met zwevende bedden en fluor groene muren. Hier hebben we voor het eerst weer gesnorkeld. We moesten wel steeds alle jellyfish kwallen ontwijken. Sommige mensen zeiden dat ze niet giftig waren, anderen juist weer wel. Grappigst van dit resort was wel dat de eigenaren zelf continue dronken in hun eigen bar zaten.  Na Siquijor zijn we weer terug naar Negros gegaan en kwamen we uit bij Kookoo's Nest. Vijf bamboe hutten op het strand. Maar eigenlijk is het veel meer. Dit resort wordt gerund door twee Britten, Nicky en Jamie. Jamie is timmerman en heeft het prachtige resort gebouwd. Nicky deed ooit de catering voor bands als Iron Maiden en Tracy Chapman. Daarnaast hebben ze vier golden retrievers en veel gereisd. Deze combi trekt veel leuke reizigers naar Kookoo's Nest en de sfeer is dus erg goed. Nicky haalde ons over om  een proefduik te maken, 'slechts' 6 meter diep. Het was prachtig en leuk en dus besloten we om een vierdaagse duikcursus te volgen. De dagen vlogen voorbij, duik in de ochtend, lekkkere tosti als lunch, middag duik, wat theorie bestuderen, 's avonds buffet en dan slapen. De laatste dag was bijzonder leuk, met de boot gingen we naar Apo Island (een heeele mooi duikspot met beschermd koraal) en daar doken we tot 20 meter en zagen zeeschildpadden en heel veel mooie vissen. Kortom, weer een leuke nieuwe hobby erbij. Nu hebben we nog een paar dagen voor de boeg en dan gaan we weer terug naar Nederland. Als het goed is is het in Nederland dan ook goed weer.  Liefs, Tim en Eefje Quizvraag: welk schepsel zie je hier het vaakst in de boom? A. Tarzier (klein aapje) B. Python C. Kleine kinderen Antwoord is te vinden in de foto's die we binnenkort zullen uploaden.

Filipijnen

Beste volgers,

Zoals jullie hebben gemerkt hebben we al een tijdje geen update gedaan. Komt deels doordat internet erg duur was in Nieuw Zeeland (of er geen internet was) en omdat we druk waren met activiteiten.

We zijn inmiddels niet meer in Nieuw Zeeland. We hebben het zuidereiland van Nieuw Zeeland
grotendeels bekeken. We hebben ge-zee-kayakt in het Abel Tasman national park. Dit doet zo'n
beetje elke toerist die een peddel kan vasthouden, maar is toch de moeite waard. Je huurt dan
een tweepersoons kayak die je volpropt met eten en kleding. Vervolgens ga je langs prachtige (vaak) onbewoonde strandjes. Omdat het net geregend had (250 mm) was het water niet zo helder dat snorkelen zin had. (Tim (eigenwijs) heeft het desondanks toch geprobeerd)

Grappig is wel dat Nieuw Zeeland zo heet omdat de Nederlander Abel Tasman het als eerste beschreef. Hij is nooit aan land geweest omdat bij de eerste ontmoeting met de inheemse bevolking (Maori's) er een paar van Abel's bemanningsleden werden vermoord. Dat is natuurlijk ook niet echt gastvrij. Zo'n 150 jaar later kwam James Cook en die werd wel vriendjes met de Maori's. De invloed van Cook is overal te vinden en heeft er mede voor gezorgd dat Nieuw
Zeeland een soort New England is, maar Nieuw Zeeland heet.

Na het Kayakken, zijn we naar Kaikoura gereden. Dit staat bekend als een walvissen spotplaats. Echter trips zijn erg duur, je moet er 20 mijl de oceaan voor opvaren. Meestal zie je alleen een vin en zo'n vin hadden we in Chili al gezien. Je had er ook zeehonden (seals) en die lager lekker te luieren vlak bij een parkeerplaats. Ondanks dat de zee vrij wild was, toch nog gratis gesnorkeld en met de zeehonden gezwommen.

Daarna zijn we naar Akaroa gereden waar we op een hele relaxte camping verbleven. Het weer was niet optimaal, maar er was een gezellige algemene ruimte met een haardvuur. Hier ontmoetten we onder andere drie alternatieve Duitsers en een Canadees-Australisch stel. We waren hier beland omdat we de tip hadden gekregen dat de eigenaren van deze camping je met een klein bootje de zee opnamen om met dolfijnen te zwemmen. De dag dat we aankwamen was het tripje afgelast omdat de zee te ruig was. De dag erna was het weer redelijk en we stonden dus vrolijk om 8:00 's ochtends helemaal klaar om te horen dat het wederom niet door kon gaan omdat er slecht weer op komst was.
Echt balen. Toen zijn we snel naar het dorpje gereden en daar nog een boot gevonden die ons de zee op wilde nemen om met dolfijnen te zwemmen. Dat lukte en zo lagen we om 10u 's ochtends in het ijskoude water met wat Hector dolfijnen om ons heen. Dit zijn de kleinste en zeldzaamste dolfijnen, volgens het foldertje althans.

Na deze leuke ervaring zijn we naar de westkust gereden. Volgens iedereen het mooiste omdat het zo ruig is. Er is niet zoveel, behalve regenwoud,gletsjers, zee en kiezelstranden. De tocht was prachtig en omdat het regende was het wel prettig om in de auto te zitten. Vanaf het strand aan de westkust konden we de zon zien ondergaan en zagen we ook Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. De dag erna reden we 500 kilometer om Mount Cook van de andere kant
te bekijken. Het is een prachtige vallei met indrukwekkende bergen. Mount Cook is ongeveer 3800 meter hoog, de hoogste piek van Oceanie (Australie en Nieuw Zeeland). Edmund Hillary (van Nieuw-Zeelandse afkomt) trainde hier voor zijn beklimming van de Mount Everest (1953).
Enfin, zie de foto's voor een impressie.

Na Mount Cook raakte onze reis weer in een soort stroomversnelling omdat we weer naar andere landen gingen vliegen.
Eerst reden we naar Christchurch, of wat er nog van over was na de aardbeving(en). Eigenlijk staat er nog best veel overeind, alleen het oude centrum ligt in puin en met hekken en linten afgeschermd. Met het vliegtuig naar Sydney, Australie. Daar een 'Roo op de Barbie' gegooid bij Bondi Beach, Sydney Opera House en de Harbour Bridge gezien. Ook nog een mega-croc gespot in een mini-dierentuin die welgeteld 3 kippen per week toegehengeld krijgt (zie foto). Drie kippen per week was eigenlijk al teveel voor deze big guy, aangezien hij vrijwel niets aan lichaamsbeweging doet. Daarnaast luierende koala's gezien zich vastklampend aan eucalyptusbomen en er zelfs nog eentje mogen aaien (terwijl ze sliep). Al snorkelend ook nog het onderwaterleven bij Clovely Bay bewonderd. 80% van alle dierensoorten in Australie komen alleen in Australie voor en bijna alle dodelijke dieren (spinnen, slangen, kwallen, etc) vinden Australie een prettige woonplek. Twee en halve dag is natuurlijk veel te kort voor Australie, maar toch wel leuk om een eerste indruk te krijgen.

Vervolgens namen we het vliegtuig naar Brisbane, we moesten daar overstappen omdat er iets niet goed was met de navigatie apparatuur en vervolgens vlogen we naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Daarna nog een binnenlandse vlucht naar de tweede stad, Cebu.

Het plan is om hier op de Filipijnen te gaan fietsen. Via via waren we in contact gekomen met een Duitser die op Cebu een B&B runt en mountainbikes inclusief goede fietstassen verhuurt. Jens, die nu ruim 10 jaar op de Filipijnen woont, vertelde dat westerse toeristen naar de Filipijnen komen ofwel om te duiken, ofwel voor het sekstoerisme. Het fietsen staat nog in de kinderschoenen en hij wil dat een boost geven door fietsvakanties te organiseren. Dat er mensen alleen voor het sekstoerisme naar de Filipijnen komen, hadden we tijdens de vlucht van Brisbane naar Manila al gemerkt, waar zweterige, vadsige 50+ jarige dronken Australiers elkaar tips uitwisselden over prijzen en slaapplaatsen. Gelukkig vindt het sekstoerisme vooral plaats in de grote steden en gaan wij er weinig mee te maken krijgen in de kleine dorpjes en bergen. Morgen begint onze fietstocht en we kijken uit naar ons volgende en tevens laatste avontuur. Een ding is zeker, aan de Filipino's zal het niet liggen. Die zijn echt super aardig en spreken goed Engels.

We houden jullie op de hoogte hoe het verloopt en dan tot slot natuurlijk, de quizvraag (voor een iPhone-hoesje):
In 1924 beklom iemand ook al de Mount Everest (misschien tot de top), maar keerde niet levend terug. Wie oh wie?

Groetjes, liefs en het ga jullie allemaal goed,

Tim en Eefje

Nieuw Zeeland (Noordereiland)

Hallo lieve volgers en quizers. Wederom dank voor de reacties en het is zeker net verboden om onze foto's uit te printen en boven je bed te hangen.

Je zou verwachten dat je in een beschaafd land als Nieuw Zeeland overal internet hebt en dat je gemakkelijk een reisblog kunt bijhouden. Op zich is dat ook wel zo, maar het is erg duur. Nergens gratis WiFi zoals in Chili, overal NZ-dollars betalen met je creditcard voor langzaam internet. Daarnaast zijn we erg druk geweest met avonturen beleven uiteraard.

Goed, we hebben in La Serena, Chili nog een sterrenwacht bezocht, prachtige volle maan en de sterren van het zuiderlijk halfrond bekeken. Vervolgens met de bus terug naar Santiago, daar nog een dagje rond gehangen, laatste pesos opgemaakt en toen met het vliegtuig over de Pacific (Stille Oceaan). De overtocht was gelukkig erg stil, zonder noemenswaardigheden, geen turbulentie. Tijdens de 13 uurige vlucht groot gedeelte geslapen en het andere deel Lord of the Rings (LOTR) bekeken.LOTR is opgenomen in Nieuw Zeeland en zo kwamen we al in de stemming voor de mooie natuur van Nieuw Zeeland.

We landde op het Christelijke tijdstip van 5:00 's ochtends dus we hadden plenty of time om eens rustig de koffiebarretjes van het vliegveld van Auckland te checken. Later die dag voorbereidingen getroffen voor onze reis door New Zealand. Eerst een Nissan Bluebird automaat gehuurd (nog voor we het terrein verlieten stonden we al stil, accu leeg). Lag aan de TomTom volgens onze Indische ' vriend' . Later zouden we nog vaker met een lege accu staan, als je de lampen per ongeluk 1 minuut aan hebt nadat je de moter heb uitgezet. Enige voordeel is, dat we er zo achter zijn gekomen dat de Nieuw Zeelanders, ook wel Kiwi's genoemd, erg aardig zijn en ons altijd helpen als we weer eens de auto niet kunnen starten. Diezelfde dag ook nog eten, snorkelsetjes en wetsuits gekocht.

Klaar voor de grote reis. Eerst naar het noorden van Auckland, prachtig gesnorkeld bij Goat's Island, boottripje naar Poor Knight's Island en ook in Stingray Bay (waar Tim ook echt een pijlstaartrog zag, creepy!).

Heel gaaf was ook het catamarannen in de Bay of Islands. Eefje genoot van het heerlijke zoute zeewater, want ze zat voor Tim, die deed alsof hij de enige was dit kon sturen.

Daarna heeeele grote bomen gezen: Kaurie's. Gezien de tijd op is, vraagje, hoe oud is ongeveer een Kaurie boom, NEE niet wikipedia-en of Googlen, gewoon raden :-)

Verhaal wordt vervolgd, binnenkort echt met foto's.

Nieuw Zeeland is: one big playground. Erg duur, maar geweldig leuk.

Groetjes.

Tim en Eefje

Ps. De winnaar van een gratis broodje schapen Kebab is Lex. Inderdaad, een traditionele manier van castreren van schapen, gaat gewoon met het mondje en dat doen de al dan niet tandenloze boertjes in Chili.

Pps

Van zuid naar noord Chili

Hallo lieve volg-vrienden,

Het is alweer even geleden sinds de laatste update. Volgens het laatste nieuws is het erg koud in NL en ligt er sneeuw. Niemand kan dus naar zijn werk en jullie hebben dus tijd genoeg voor ons blog :-)

Wederom dank voor alle reacties en @Jos Marbella, Andre Hazes is inderdaad het goede antwoord, de fles goedkope Chileense wijn is inmiddels onderweg.

Inmiddels hebben we Patagonie verlaten. Precies op tijd want er was veel slecht weer op komst, het begin van deze natte periode hebben we nog net mee mogen maken. Twee plaatsen / avonturen van de laatste dagen in Patagonie sprongen er wel uit:

1.Puerto Tranquilo: heeeeel lelijk plaatsje bestaand uit houten huisjes met een golfplaat aan een prachtig turquoise meer. Het meer is zo prachtig van kleur door al het smeltwater van de gletsjers. Vanuit Tranquilo zijn we de doodlopende Exploradores vallei ingefietst. Geslapen bij een excentriek Duits stel dat een B&B in de middle of nowhere heeft. Donker Duits brood gegeten en echt draadjesvlees (waar vind je het nog). Alsof we weer bij opa en oma aan tafel zaten. Deze Duitsers woonden tamelijk geisoleerd, hadden acht honden, dichtsbijzijnde buurman woonde 12km verderop. Stroom wekten ze op via een waterval en het water was getest als mineraalwater door een Belgisch instituut, dus we hebben met Belgisch getest mineraalwater gedouched.

2. Cerro de Castillo: Een prachtige tocht per paard, kilometers omhoog geklommen, mooi uitzicht op het dorp (wederom spuuglelijk, maar van een afstandje viel het wel mee). Verder was er een soort boeren festival waardoor er plots mensen in Cerro de Castillo waren. Er was een optocht met paarden en ossen, de popsensatie van Chili trad op: Charras de Lupa (de toppers hilly-billy-style zeg maar) en verder werden er dieren traditioneel geslacht. Dit hield in, ga er even goed voor zitten, dat de ballen van het schaap met de mond er vanaf werden gebeten, varkens werden geroosters rond een kampvuurtje en een rodeo.

Na deze belevenissen, hebben we een stukje gevlogen, stukje met de bus gereisd, gewassen en nog een stukje met de bus gereisd en waren we 2200 kilometer noorderlijker in Copiapo.

In Copiapo een 4x4 Suzuki jeepje gehuurd. Natuurlijk gezegd dat we er alleen mee naar de kust gingen rijden (als je zegt dat je er de bergen mee in wilt moet je een dure Toyota grote jeep huren met een extra benzine tank).

Met deze 4x4 naar nationaal park Nevado de Tres Cruces gereden. Door de woestijn naar een hoogvlakte. Geslapen in een rifugio (houten hutje, verder niets). Het hutje stond bij Laguna Santa Rosa wat op 3800 meter hoogte ligt. Daar liepen ook roze flamingo´s rond, echt prachtig. Helaas bleek bij het hutje dat Tim niet zo goed tegen hoogtes boven 3799 meter kon (misselijk, braken, hoofdpijn)  en dat onze slaapzakken niet erg geschikt zijn voor -7 graden. De dag erna weer terug naar Copiapo gereden voor een betere slaapzak en ook om even van de hoogteziekte af te zijn. Toen naar een nog hogere plek gereden, over een pas van 4600 meter naar Laguna Verde (met een natuurlijke warme bron) en daar bleek dat Eefje niet zo goed tegen hoogtes kan hoger dan 4499 meter. Ook hoogteziekte dus. Toch doorgezet en de nacht op deze bijzondere plek doorgebracht. Het is een soort maanlandschap en zo naast een berg als Ojos de Salado (6900 meter) voel je je dan behoorlijk nietig.

Verder behoorlijk veel tijd in ons jeep-je doorgebracht. Niet alleen omdat de afstanden enorm zijn in Dakar-country, maar ook om te slapen. Erg comfortabel is het niet, maar de auto waait in tegenstelling tot ons tentje niet weg ´s nachts.

Laatste belevenis, we wilden ook graag naar een beroemd pinguin-eiland. Paar uur rijden naar het zuiden vanuit Copiapo. We hadden bedacht het in twee dagen te doen, eerste dag was prachtig, konden een redelijk goede weg volgen langs de kust. Tweede dag wilde we die rustieke weg weer vervolgen, we moesten nog maar 30km. Het begon goed, een zigzag-weg die je alleen in de eerste versnelling kon doen. Na een uurtje waren we boven, 5km opgeschoten. Toen naar beneden en toen nog zo´n berg. Na een tijdje werd de weg, of zandpad, slechter en slechter. Volgens onze kaart moesten we er bijna zijn, totdat er echt alleen nog maar rotsblokken op de weg lagen. Tijdens de achteruit-omdraai-actie, kwam onze jeep vast te zitten. Gelukkig wisten we dat het eerstvolgende huis 20km terug was en hoefden we dus niet op hulp van derden te rekenen. Na veel geklooi met stenen en een krik toch gelukt om de jeep weer op het pad te krijgen en toen mochten we weer 3 uur terug rijden en haalden we met de laatste druppels benzine de pomp nog net. Dag erna via de snelweg naar het pinguin eiland gereden in 1.5 uur. Het pinguin eiland was trouwens vooral bevolkt door zeeleeuwen, maar desalniettemin erg de moeite waard.

Okay tot zover onze tocht. Wij gaan morgen nog wat sterren bekijken en daarna weer veel in bussen en vliegtuigen zitten om zodoende in Nieuw Zeeland terecht te komen.

Het gaat jullie goed in het koude Nederland. Wij hebben het hier ook zwaar met al die zon, insmeren enzo.

Groetjes,

Tim en Eefje 

Ps. Quizvraag 2. Wie beet de ballen van het schaap af?

a. Tim (Eefje zei dat het bluf was)

b. Eefje (Wil alles minimaal 1 keer proberen)

c. Boertje die 4 voortanden mistte 

If the sun is shining, enjoy it. If it's raining, you'll see the real Patagonia

Hallo lieve volgers, bedankt voor alle berichtjes, maakt het voor ons ook leuk om wat op het blog te zetten:-) Voor de quizers: in elk dagverslag hieronder zit een song-titel van een volkszanger.

Zo, het is alweer even geleden sinds de laatste update. Dat komt deels doordat we in een vrij afgelegen gebied aan het reizen zijn (Patagonie) en deels doordat we continu druk waren met fietsen/ kletsen met medereizigers/ avonturen beleven.

Vrijdag (13 jan) hadden we weer de zomer in onze bol (35 graden) en zijn we van Castro (Chiloe) naar Cucao gefietst. In Cucao voor het eerst weer pizza op, was Tim wel aan toe. Bij het leuke tentje trad Eefje even als tolk op en zo ontmoetten we een grappig Zuid-Afrikaans stel. Ondanks dat het 16:00 uur was, besloten we verder te gaan richting rifugio Cole Cole, een plaatsje 20 km ten noorden van Cucao. De weg er naar toe verliep over het strand. We reden precies op de vloedlijn over duizenden schelpjes. Na 15 km en nadat we twee rivieren waren overgestoken vonden we het wel welletjes. Tentje aan de oceaan opgezet en gingen we hout sprokkelen voor een kampvuurtje om onze schoenen te drogen. Het avondeten bestond (weer) uit droge witte broodjes met jam. Wel leuk detail trouwens, je hebt hier allerlei soorten jam (aardbei, abrikoos, etc), maar ze smaken allemaal precies hetzelfde: heel zoet. De kleur kan wel verschillen, dus het gaat niet zo snel vervelen. Na het diner hele avond nog lekker fikkie gestookt.

De dag erna was het tijd, de hoogste tijd na weer een avond gezelligheid, om de laatste 5 km naar Cole Cole te hiken. We werden nogal lastig gevallen door horzels, vrij groot en vrij veel. Als je fietst is het wat minder erg omdat de horzels dan achter je aan vliegen, maar lopend ga je niet zo snel en ben je dus de sigaar. Bij Cole Cole bleven we dus maar even en toen maar weer snel terug naar onze fietsen. Op de terugweg over het strand zagen we veel wandelaars die belaagd werden door de irritante insekten. Terug in Cucao gingen we bij het eerste tentje wat we zagen wat drinken. Het bleek hier zo mooi dat we ook maar meteen een kamer boekten. De eigenaar gaf aan dat hij een gids met paarden kon regelen. 's Avondsom 21:00 uurbestegen Eefje en Tim twee paarden die er erg veel zin in hadden. Nadat we te paard een rivier over waren gestoken, draafden en galoppeerden we over het strand bij een prachtige zonsondergang: geweldig. Het verschil tussen Eefje en Tim qua paardentechniek, zat hem erin dat Eefje soepel de drafgang opving met haar benen, tewijl Tim bij elke stap van het paard een soort schop onder zijn kont kreeg, met als resultaat dat Eefje zonder een centje pijn van het paard afsprong en Tim na twee uur marteling halfdood op de grond plofte.

Wonderwel zaten we de dag erna weer op onze stalen rossen en reden we redelijk makkelijk terug naar Castro en ach een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Onderweg spotten we nog twee pudu's, soort kruising tussen een hert en varken. Diezelfdeavond om 24:00 uur wilden we met de ferry naar Chaiten. Het leuke was dat we bij de ferry andere fietsers tegenkwamen. Twee Nederlandse boys die van Alaska naar Antartica aan het fietsen waren, ze waren al 20 maanden bezig. Kpmg was de sponsor van deze onderneming en ze zijn te volgen viaCyclingforwater.com. Zij fietsen samen met een Belgische dame (Ciska) die al 14 maanden aan het fietsen was. We zouden elkaar nog meerdere malen zien. Ook zagen we onze Zuid-Afrikaanse vrienden weer, erg gezellig en ze vonden het hilarisch dat wij Jack Parrow (Zuid Afrikaanse rap) kenden/ op ipod hadden staan.

Zondag om een uur of tien...kwam de boot aan in Chaiten. Een spookstad omdat er 4 jaar geleden een vulkaan was uitgebarsten die alles met vulkaanstof had bedekt. Heel langzaam komt het leven hier weer op gang maar de meeste huizen zijn nog onbewoond. Enfin, vanuit Chaiten is het onze bedoeling om naar het zuiden te fietsen over de roemruchte Carratera Austral. Beroemd, maar vooral berucht omdat de weg ontzettend zwaar is (stijl, onverhard, tegenwind, stoffig, muggen, etc.), ofwel de ultieme uitdaging voor mensen met een burnout. Als je niet masochistisch bent ingesteld heb je niks op de Carreterra Austral te zoeken. Na een paar kilometer prima asfalt kregen we plots 'ripio'. Dat is een soort los grind wat ze over de weg strooien. Hierdoor wordt het fietsen twee keer zo zwaar, krijg je enorme stofwolken als er een tegenligger aankomt en moet je continu opletten anders ga je onderuit. Bloed, zweet en tranen, ja vrienden de koek is op. Bloed van de beten van de horzels, die in ons een gewillige prooi zagen omdat we in de laagste versnelling de berg opkropen. Zweet: het kwik steeg naar 36 graden en zorgde voor verbrande oortjes. Tranen: op een gegeven moment zag Eefje het even helemaal niet meer zitten. Zelfs niet toen Tim voor de 23ste keer zei dat deze bocht de laatste speldenprik was. Uiteindelijk bereikten we het lelijkste dorp van Chili, Villa Santa Lucia, maar er was een mini-supermarkt met ananaswaterijsjes, bier en vruchtensapjes,dus helemaal geweldig.

Ik ben een gokker en op maandag namen we een gok. Als we naar het kayak-en raftingparadijsFutalafue wilden, dan moesten we de Carretera Austral verlaten en 78 kilometer heen en terug over ripio fietsen, ofwel twee dagen loeizwaar fietsen, zonder dat we een meter naar het zuiden waren opgeschoten. We besloten om de fietsen en ons tentje op de camping te laten en te liften naarFutalafue. De heenweg was fantastisch, ene Hector (50 jaar) had zijn liefje inFutalafue en stopte onderweg op de mooiste plekken om ons en het landschap op de foto te zetten. Hij was een volleerd Dakar rally rijder en reed soms 100 km/pu. Verder die dag een beetje gezwommen in de rivier.

Dinsdag was het zover: raften op een van de wildste/ mooiste rivieren van de wereld: de RioFutalafue staat als derde op de wereldranglijst voor het raften (rapids klasse 4+ en 5 voor de cracks). Dus zeker geen kleine jongen. Het water is kraakhelder en smaragdgroen. Je kunt het gewoon drinken. We hadden echt een super leuke gids, die de spanning voor elke stroomversnelling opbouwde. Natuurlijk veel adrenaline en veel lol. Aan het einde van de raft-tocht gingen we niet mee terug naarFutalafue, maar gokte we erop dat we nog een lift konden krijgen zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Het eerste deel liften was best spectaculair: in de achterbak van een koeien truckje, tussen de vlaaien. Daarna moesten we lang wachten, 8 auto's in 2.5 uur, maar gelukkig nam Carlos ons net voor het donker mee. Carlos verklaarde ons voor gek dat we de fietsen hadden achtergelaten. Hij had ze de dag ervoor gezien en zich afgevraagd of iemand er soms vanaf moest. Maar de gok werkte goed, fietsen en tent stonden er nog en we konden de dag erna om 7:00 de Carretera Austral vervolgen.

Foto album toegevoegd

Eefje heeft een fotoalbum toegevoegd met teksten met uitleg. Groetjes allemaal, Tim

Chili part one

Hola trouwe volgers! Leuk om alle reacties te lezen, ga zo door :-) !! In Santiago hebben we vooral veel gewandeld van de ene naar de andere bikeshop maar gelukkig wel met resultaat. Gelukkig zaten alle fietswinkels in dezelfde straat dus daar hebben we 2 rekjes voor bij het voorwiel, fiets-spinnen en tape ingeslagen. Bij La Bicicletta Verde (de groene fiets), een fietsverhuurbedrijf dat georganiseerde fietstours aanbiedt, hebben we 2 Giant MTB's kunnen fixen voor 5 weken. Tot onze grote verrassing bleek de mecanico-man die daar werkte, Carlos, vloeiend Amerikaans te spreken en ook zeer behulpzaam. We zijn door La Bicicleta Verde toen al onze tassen erop zaten, nog op de foto gezet om op hun Facebook en Twitter te plaatsen. Verder hebben we de Cerro San Cristobal, een fikse heuvel die boven de stad uitrijst, per supersteile kabeltrein 'beklommen'. Op de top aangekomen zijn we alle toeristen ontvlucht door in de hitte (ook in Santiago is het elke dag 35 graden) 3 km verder te lopen richting een mooi zwembad met uitzicht over de stad waar alle welgestelde Chilenen een frisse duik namen, 'fuut fuut'. In het water badend, 'fuut fuut', konden we nauwelijks een vinger naar elkaar uitsteken, of we hoorden 1 van de 7 badmeesters: 'fuut fuut'. Blijkbaar had deze badmeester de taak om Te fluiten als stelletjes elkaar aan dreigden te raken... In Santiago is niet zoveel te zien als in Buenos Aires maar de sfeer is goed en gemoedelijk. Er is veel verkeer maar er zijn ook parken. Bijzonder om te zien is de chocolademelk-kleurige-rivier de Mapuche die door de stad stroomt. Het eten in Santiago bestaat (helaas) vooral uit junkfood, junkfood en ... jawel: junkfood. De Chilenen houden net als de Argentijnen van vlees, veel vlees. In NL kennen we patat kapsalon, in Chili heet dit Churrasco, vlees met friet en allerlei sauzen erover. Wel lekker is al het verse zomerfruit dat in de Central Valley rondom Santiago groeit. Veel jugos de naranja (verse jus) gedronken dus. Het Ecohostel (op aanraden van Sanne, een vriendin van Eefje) waar we verbleven is erg goed bevallen. Een oase van rust omdat het in een rustige straat was gelegen, 2 binnentuintjes inclusief hangmat, vrolijke kleuren en relaxt personeel. Grappig detail: in het hostel stonden in de tuin tig bakken om je afval te scheiden: glas, plastic, blik, papier, tetrapacks werden allemaal gescheiden behalve gft! Waarschijnlijk vanwege de stank die dit zou geven gezien de hitte. De eigenaar, Enzo, heeft ons goede tips gegeven over ons fietsavontuur. Verder veel Duitse backpackers en in heel Chili tot nu toe nog geeneen Hollander tegengekomen. De Chilenen zijn erg vriendelijk. Leuk om weer Spaans te kunnen spreken/oefenen en Italiaans (Tim) verstaan ze gelukkig ook :-). Ze praten alleen erg rapido en slikken veel medeklinkers in waardoor ze niet altijd goed te. Verstaan zijn. "Gracias" wordt "gacia". Ook opvallend: in winkels is erg veel personeel, voor elke deeltaak weer iemand anders. In supermarkt iemand voor wegen van groente en fruit en bij elke kassa staat iemand klaar die je boodschappen in plastic tasjes stopt, bij afhaalpizzeria is er 1 iemand die bestellingen aanneemt, 1 iemand die de betaling doet en iemand die de bestelling doorgeeft aan de keuken. Tot zover de observaties. Vrijdag hebben we op aanraden van Carlos, de mecanico, een nachtbus 'cama' (stoel = ook een bed) genomen naar Puerto Montt, een stad 1000 km ten zuiden van Santiago de hoofdstad. Daar begint Patagonie en de Carretera Austral, een weg die dwars door noord-Patagonie loopt. Provisorisch onze backpacks in stevige vuilniszakken gewikkeld en met spin op de bagagedrager bevestigd, starten we onze fietstocht met voor het eerst een bewolkte hemel boven ons. De eerste 20 km gaan ons goed af. Dan raakt de weg ineens onverhard en wordt onze gemiddelde snelheid in derde gehakt. Na uren ploeteren door het grind bereiken we onze bestemming: een baai vlakbij de zee, en zetten we onze tent op het strand op. Een visser komt nog met 2 grote zalmen voorbij gelopen maar wij moeten het doen met een gortdroog broodje zweterige kaas en nachochips die we nog over hebben. De volgende ochtend begint het te regenen als we net op onze fiets zijn gestapt en denken we nog 20 km over onverharde weg te moeten trappen voordat we het asfalt bereiken. Eefje heeft het even erg zwaar maar met een letterlijk helpende hand in de rug heuvelop en de verharde weg eerder dan verwacht, is haar humeur al snel weer opgeklaard. We gaan in Pargua de pont op naar Chiloe, een groot eiland ten westen van Patagonie. We spotten pelikanen, worden op de ferry door een Chileense familie op een verwarming gewezen aangezien we half doorweekt en verkleumd erbij blijken te staan en de zon gaat schijnen. We fietsen door naar Ancud, waar we een B&B hebben gereserveerd op aanraden van een medewerkster van La Bicicletta Verde. Het blijkt een schot in de roos. Gelegen op een klif aan de Pacific met overal uitzicht op zee, veel licht en alles van hout. Er raast op dit moment een stevige storm (windkracht 9 tot 10!) op Chiloe, onstuimige zee maar prachtig om te zien. Het weer is hier zeer grillig dus hopelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind. Ook wel een verademing om uit de hitte (en smog) te zijn, maar ook wel weer wennen aan halveringvan de temperatuur. Op Chiloe willen we een pinguinkolonie gaan spotten, het mooiste strand van Chili gaan bekijken en vanaf het zuiden een boot pakken naar het vasteland en daar de Carretera Austral op. Heerlijk om 5 weken in Chili door te kunnen brengen en niet elke dag volop te hoeven benutten om 'alles' (wat zeer relatief is in Chili) te kunnen zien. Een grote pluim voor diegene die het hele verhaal heeft uitgelezen, volgende keer zal Tim een bondig verslag uitbrengen :-) Veel liefs uit het stormachtige Ancud. Eefje & Tim

The journey begins...

Eindelijk!! Vamos!

Na 2 vluchten met een tussenstopje van 6 uur op Londen Heathrow zijn we in het bruisende Buenos Aires beland. Van de Hollandse regen naar de Argentijnse hitte. 30-35 graden op oudjaarsdag. Natuurlijk meteen verbrand, we hadden wel zonnebrandcreme mee, maar dat spul ga je pas gebruiken als het te laat is.

We vielen meteen met onze neus in de boter, een hardloopwedstrijd recht voor de deur van ons hostel, dat gelegen was aan een 12-baans-brede boulevard in het hart van het centrum. Oordopjes waren ´s nachts dus essentieel aangezien BA een stad is die nooit slaapt. Toen we er achter kwamen dat er een wedstrijd georganiseerd werd, was het startschot al gelost.Een beetje te laat dus om ons nog in te schrijven en bovendien gebruikten ze het verkeerde chipsysteem; Ipico (voor de insiders onder jullie). BA is echt een stad die je een keer gezien moet hebben. Prachtige brede lanen met platanen, mooie gebouwen in Franse bouwstijl, veel parken in Engelse landschapsstijl, het beroemde kerkhof (of beter gezegd: doolhof!) waar Evita Peron begraven ligt endoor de hele stad heen een mooie mix van oud en nieuw.Wolkenkrabbers en kerken staan praktisch naast elkaar. Er wonen 5 miljoen mensen ende nationale hobby is vlees eten en voetbal kijken. Er zijn meer Messi-shirtjes te koop dan er insekten zijn. Eigenlijk hebben we maar1 insect gezien, een grote, harige spin in een wasbak, maar die werd vakkundig door Eefje in het putje geschreeuwd. Naast Messi hebben de Argentijnen een andere liefde: biefstuk Lomo. Overal vind je asados en parrillas, grote open barbecues waar iedereen dan gezellig zit te eten en te kletsen. Bij een van deze Parrillas was er een tangozanger die vroeg waar we vandaan kwamen. ´Ah Holanda, Maxima Zorreguieta!´, was het eerste waar de man aan dacht. Het stuk geschiedenis over de Dirty War waarbij veel jonge mensen verdwenen onder het regime van Videla leeft hier ook nog steeds. Een paar leuke wijken bezocht: - San Telmo; bekend van tango, mothers of the disappeared - Palermo Viejo; veruit de leukste wijk, vooral ook omdat deze zich niet volledig op toeristen focust - Boca: beroemde wijk met gekleurde huisjes en een beetje een western-look heeft. Eigenlijk konden we daar maar een blokje om doen, omdat het buitenhet toeristischerondje -dat bewaakt werd door veel politieagenten- te gevaarlijk is voor toeristen.Ook nog een dagje in een dorpje buiten de stad op de Argentijnse pampa vertoefd. Even weg van alle uitlaatgassen en drukte. Op het heetst van de daghebben we een uurtje paardgereden maar die waren (logischerwijs) niet vooruit te branden gezien de verzengende hitte.Daarna een zwembad opgezocht op een mooieestancia,een ranchwaar men van het´echte´ Argentijnse gaucho (cowboy)-leven kan proeven. Een mooie afsluiting van ons korte Argentijnse avontuur.

Nu Santiago, Chili. Het leven lijkt hier wat rustiger en hetziet er zelfs naar uit dat we vannacht onafgebroken kunnen gaan slapen

. We slapen in een heus eco-hostel waar jong en oud lijken te verblijven. De komende 5 weken gaan we Chili verkennen. Hopelijk een groot gedeelte per fiets.

To be continued...

Hasta luego!

Tim & Eefje