Hallo lieve volgers, bedankt voor alle berichtjes, maakt het voor ons ook leuk om wat op het blog te zetten:-) Voor de quizers: in elk dagverslag hieronder zit een song-titel van een volkszanger.

Zo, het is alweer even geleden sinds de laatste update. Dat komt deels doordat we in een vrij afgelegen gebied aan het reizen zijn (Patagonie) en deels doordat we continu druk waren met fietsen/ kletsen met medereizigers/ avonturen beleven.

Vrijdag (13 jan) hadden we weer de zomer in onze bol (35 graden) en zijn we van Castro (Chiloe) naar Cucao gefietst. In Cucao voor het eerst weer pizza op, was Tim wel aan toe. Bij het leuke tentje trad Eefje even als tolk op en zo ontmoetten we een grappig Zuid-Afrikaans stel. Ondanks dat het 16:00 uur was, besloten we verder te gaan richting rifugio Cole Cole, een plaatsje 20 km ten noorden van Cucao. De weg er naar toe verliep over het strand. We reden precies op de vloedlijn over duizenden schelpjes. Na 15 km en nadat we twee rivieren waren overgestoken vonden we het wel welletjes. Tentje aan de oceaan opgezet en gingen we hout sprokkelen voor een kampvuurtje om onze schoenen te drogen. Het avondeten bestond (weer) uit droge witte broodjes met jam. Wel leuk detail trouwens, je hebt hier allerlei soorten jam (aardbei, abrikoos, etc), maar ze smaken allemaal precies hetzelfde: heel zoet. De kleur kan wel verschillen, dus het gaat niet zo snel vervelen. Na het diner hele avond nog lekker fikkie gestookt.

De dag erna was het tijd, de hoogste tijd na weer een avond gezelligheid, om de laatste 5 km naar Cole Cole te hiken. We werden nogal lastig gevallen door horzels, vrij groot en vrij veel. Als je fietst is het wat minder erg omdat de horzels dan achter je aan vliegen, maar lopend ga je niet zo snel en ben je dus de sigaar. Bij Cole Cole bleven we dus maar even en toen maar weer snel terug naar onze fietsen. Op de terugweg over het strand zagen we veel wandelaars die belaagd werden door de irritante insekten. Terug in Cucao gingen we bij het eerste tentje wat we zagen wat drinken. Het bleek hier zo mooi dat we ook maar meteen een kamer boekten. De eigenaar gaf aan dat hij een gids met paarden kon regelen. 's Avondsom 21:00 uurbestegen Eefje en Tim twee paarden die er erg veel zin in hadden. Nadat we te paard een rivier over waren gestoken, draafden en galoppeerden we over het strand bij een prachtige zonsondergang: geweldig. Het verschil tussen Eefje en Tim qua paardentechniek, zat hem erin dat Eefje soepel de drafgang opving met haar benen, tewijl Tim bij elke stap van het paard een soort schop onder zijn kont kreeg, met als resultaat dat Eefje zonder een centje pijn van het paard afsprong en Tim na twee uur marteling halfdood op de grond plofte.

Wonderwel zaten we de dag erna weer op onze stalen rossen en reden we redelijk makkelijk terug naar Castro en ach een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Onderweg spotten we nog twee pudu's, soort kruising tussen een hert en varken. Diezelfdeavond om 24:00 uur wilden we met de ferry naar Chaiten. Het leuke was dat we bij de ferry andere fietsers tegenkwamen. Twee Nederlandse boys die van Alaska naar Antartica aan het fietsen waren, ze waren al 20 maanden bezig. Kpmg was de sponsor van deze onderneming en ze zijn te volgen viaCyclingforwater.com. Zij fietsen samen met een Belgische dame (Ciska) die al 14 maanden aan het fietsen was. We zouden elkaar nog meerdere malen zien. Ook zagen we onze Zuid-Afrikaanse vrienden weer, erg gezellig en ze vonden het hilarisch dat wij Jack Parrow (Zuid Afrikaanse rap) kenden/ op ipod hadden staan.

Zondag om een uur of tien...kwam de boot aan in Chaiten. Een spookstad omdat er 4 jaar geleden een vulkaan was uitgebarsten die alles met vulkaanstof had bedekt. Heel langzaam komt het leven hier weer op gang maar de meeste huizen zijn nog onbewoond. Enfin, vanuit Chaiten is het onze bedoeling om naar het zuiden te fietsen over de roemruchte Carratera Austral. Beroemd, maar vooral berucht omdat de weg ontzettend zwaar is (stijl, onverhard, tegenwind, stoffig, muggen, etc.), ofwel de ultieme uitdaging voor mensen met een burnout. Als je niet masochistisch bent ingesteld heb je niks op de Carreterra Austral te zoeken. Na een paar kilometer prima asfalt kregen we plots 'ripio'. Dat is een soort los grind wat ze over de weg strooien. Hierdoor wordt het fietsen twee keer zo zwaar, krijg je enorme stofwolken als er een tegenligger aankomt en moet je continu opletten anders ga je onderuit. Bloed, zweet en tranen, ja vrienden de koek is op. Bloed van de beten van de horzels, die in ons een gewillige prooi zagen omdat we in de laagste versnelling de berg opkropen. Zweet: het kwik steeg naar 36 graden en zorgde voor verbrande oortjes. Tranen: op een gegeven moment zag Eefje het even helemaal niet meer zitten. Zelfs niet toen Tim voor de 23ste keer zei dat deze bocht de laatste speldenprik was. Uiteindelijk bereikten we het lelijkste dorp van Chili, Villa Santa Lucia, maar er was een mini-supermarkt met ananaswaterijsjes, bier en vruchtensapjes,dus helemaal geweldig.

Ik ben een gokker en op maandag namen we een gok. Als we naar het kayak-en raftingparadijsFutalafue wilden, dan moesten we de Carretera Austral verlaten en 78 kilometer heen en terug over ripio fietsen, ofwel twee dagen loeizwaar fietsen, zonder dat we een meter naar het zuiden waren opgeschoten. We besloten om de fietsen en ons tentje op de camping te laten en te liften naarFutalafue. De heenweg was fantastisch, ene Hector (50 jaar) had zijn liefje inFutalafue en stopte onderweg op de mooiste plekken om ons en het landschap op de foto te zetten. Hij was een volleerd Dakar rally rijder en reed soms 100 km/pu. Verder die dag een beetje gezwommen in de rivier.

Dinsdag was het zover: raften op een van de wildste/ mooiste rivieren van de wereld: de RioFutalafue staat als derde op de wereldranglijst voor het raften (rapids klasse 4+ en 5 voor de cracks). Dus zeker geen kleine jongen. Het water is kraakhelder en smaragdgroen. Je kunt het gewoon drinken. We hadden echt een super leuke gids, die de spanning voor elke stroomversnelling opbouwde. Natuurlijk veel adrenaline en veel lol. Aan het einde van de raft-tocht gingen we niet mee terug naarFutalafue, maar gokte we erop dat we nog een lift konden krijgen zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Het eerste deel liften was best spectaculair: in de achterbak van een koeien truckje, tussen de vlaaien. Daarna moesten we lang wachten, 8 auto's in 2.5 uur, maar gelukkig nam Carlos ons net voor het donker mee. Carlos verklaarde ons voor gek dat we de fietsen hadden achtergelaten. Hij had ze de dag ervoor gezien en zich afgevraagd of iemand er soms vanaf moest. Maar de gok werkte goed, fietsen en tent stonden er nog en we konden de dag erna om 7:00 de Carretera Austral vervolgen.