Hola trouwe volgers! Leuk om alle reacties te lezen, ga zo door :-) !! In Santiago hebben we vooral veel gewandeld van de ene naar de andere bikeshop maar gelukkig wel met resultaat. Gelukkig zaten alle fietswinkels in dezelfde straat dus daar hebben we 2 rekjes voor bij het voorwiel, fiets-spinnen en tape ingeslagen. Bij La Bicicletta Verde (de groene fiets), een fietsverhuurbedrijf dat georganiseerde fietstours aanbiedt, hebben we 2 Giant MTB's kunnen fixen voor 5 weken. Tot onze grote verrassing bleek de mecanico-man die daar werkte, Carlos, vloeiend Amerikaans te spreken en ook zeer behulpzaam. We zijn door La Bicicleta Verde toen al onze tassen erop zaten, nog op de foto gezet om op hun Facebook en Twitter te plaatsen. Verder hebben we de Cerro San Cristobal, een fikse heuvel die boven de stad uitrijst, per supersteile kabeltrein 'beklommen'. Op de top aangekomen zijn we alle toeristen ontvlucht door in de hitte (ook in Santiago is het elke dag 35 graden) 3 km verder te lopen richting een mooi zwembad met uitzicht over de stad waar alle welgestelde Chilenen een frisse duik namen, 'fuut fuut'. In het water badend, 'fuut fuut', konden we nauwelijks een vinger naar elkaar uitsteken, of we hoorden 1 van de 7 badmeesters: 'fuut fuut'. Blijkbaar had deze badmeester de taak om Te fluiten als stelletjes elkaar aan dreigden te raken... In Santiago is niet zoveel te zien als in Buenos Aires maar de sfeer is goed en gemoedelijk. Er is veel verkeer maar er zijn ook parken. Bijzonder om te zien is de chocolademelk-kleurige-rivier de Mapuche die door de stad stroomt. Het eten in Santiago bestaat (helaas) vooral uit junkfood, junkfood en ... jawel: junkfood. De Chilenen houden net als de Argentijnen van vlees, veel vlees. In NL kennen we patat kapsalon, in Chili heet dit Churrasco, vlees met friet en allerlei sauzen erover. Wel lekker is al het verse zomerfruit dat in de Central Valley rondom Santiago groeit. Veel jugos de naranja (verse jus) gedronken dus. Het Ecohostel (op aanraden van Sanne, een vriendin van Eefje) waar we verbleven is erg goed bevallen. Een oase van rust omdat het in een rustige straat was gelegen, 2 binnentuintjes inclusief hangmat, vrolijke kleuren en relaxt personeel. Grappig detail: in het hostel stonden in de tuin tig bakken om je afval te scheiden: glas, plastic, blik, papier, tetrapacks werden allemaal gescheiden behalve gft! Waarschijnlijk vanwege de stank die dit zou geven gezien de hitte. De eigenaar, Enzo, heeft ons goede tips gegeven over ons fietsavontuur. Verder veel Duitse backpackers en in heel Chili tot nu toe nog geeneen Hollander tegengekomen. De Chilenen zijn erg vriendelijk. Leuk om weer Spaans te kunnen spreken/oefenen en Italiaans (Tim) verstaan ze gelukkig ook :-). Ze praten alleen erg rapido en slikken veel medeklinkers in waardoor ze niet altijd goed te. Verstaan zijn. "Gracias" wordt "gacia". Ook opvallend: in winkels is erg veel personeel, voor elke deeltaak weer iemand anders. In supermarkt iemand voor wegen van groente en fruit en bij elke kassa staat iemand klaar die je boodschappen in plastic tasjes stopt, bij afhaalpizzeria is er 1 iemand die bestellingen aanneemt, 1 iemand die de betaling doet en iemand die de bestelling doorgeeft aan de keuken. Tot zover de observaties. Vrijdag hebben we op aanraden van Carlos, de mecanico, een nachtbus 'cama' (stoel = ook een bed) genomen naar Puerto Montt, een stad 1000 km ten zuiden van Santiago de hoofdstad. Daar begint Patagonie en de Carretera Austral, een weg die dwars door noord-Patagonie loopt. Provisorisch onze backpacks in stevige vuilniszakken gewikkeld en met spin op de bagagedrager bevestigd, starten we onze fietstocht met voor het eerst een bewolkte hemel boven ons. De eerste 20 km gaan ons goed af. Dan raakt de weg ineens onverhard en wordt onze gemiddelde snelheid in derde gehakt. Na uren ploeteren door het grind bereiken we onze bestemming: een baai vlakbij de zee, en zetten we onze tent op het strand op. Een visser komt nog met 2 grote zalmen voorbij gelopen maar wij moeten het doen met een gortdroog broodje zweterige kaas en nachochips die we nog over hebben. De volgende ochtend begint het te regenen als we net op onze fiets zijn gestapt en denken we nog 20 km over onverharde weg te moeten trappen voordat we het asfalt bereiken. Eefje heeft het even erg zwaar maar met een letterlijk helpende hand in de rug heuvelop en de verharde weg eerder dan verwacht, is haar humeur al snel weer opgeklaard. We gaan in Pargua de pont op naar Chiloe, een groot eiland ten westen van Patagonie. We spotten pelikanen, worden op de ferry door een Chileense familie op een verwarming gewezen aangezien we half doorweekt en verkleumd erbij blijken te staan en de zon gaat schijnen. We fietsen door naar Ancud, waar we een B&B hebben gereserveerd op aanraden van een medewerkster van La Bicicletta Verde. Het blijkt een schot in de roos. Gelegen op een klif aan de Pacific met overal uitzicht op zee, veel licht en alles van hout. Er raast op dit moment een stevige storm (windkracht 9 tot 10!) op Chiloe, onstuimige zee maar prachtig om te zien. Het weer is hier zeer grillig dus hopelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind. Ook wel een verademing om uit de hitte (en smog) te zijn, maar ook wel weer wennen aan halveringvan de temperatuur. Op Chiloe willen we een pinguinkolonie gaan spotten, het mooiste strand van Chili gaan bekijken en vanaf het zuiden een boot pakken naar het vasteland en daar de Carretera Austral op. Heerlijk om 5 weken in Chili door te kunnen brengen en niet elke dag volop te hoeven benutten om 'alles' (wat zeer relatief is in Chili) te kunnen zien. Een grote pluim voor diegene die het hele verhaal heeft uitgelezen, volgende keer zal Tim een bondig verslag uitbrengen :-) Veel liefs uit het stormachtige Ancud. Eefje & Tim